Δεν υπάρχει τίποτα διακριτικό στους Muse. Δεν υπήρξε ποτέ. Και αυτό ήταν πάντα μέρος της απήχησής τους, καθώς και ένας από τους λόγους που οι επικριτές τους έμειναν μακριά από τη μουσική τους που συνεχίζεται ένα τέταρτο του αιώνα τώρα. Όπως οι Queen, ένα συγκρότημα με το οποίο οι Muse έχουν συγκριθεί συχνά σε όλη τη διάρκεια της καριέρας τους, το συγκρότημα υπό τον Matt Bellamy υιοθετεί μια προσέγγιση στο θεατρικό ροκ μεγέθους αρένας.
Ένα άλλο συγκρότημα που συγκρίθηκε με τους Muse, οι Radiohead, έχουν οδηγήσει πολλές από τις εννοιολογικές τους φιλοδοξίες πρόσφατα. Το ένατο άλμπουμ των Muse, Will of the People, παίζει σαν ένα είδος πνευματικού απόγονου τόσο του OK Computer όσο και του Kid A στην ιστορία ενός δυστοπικού κόσμου όπου το μετασύμπαν έχει καταλάβει πλήρως κάθε πτυχή της κοινωνίας. Ακούγεται οικείο? Και πάλι, η λεπτότητα δεν ήταν ποτέ ένα από τα δυνατά σημεία των Muse.
Το προηγούμενο άλμπουμ τους, το Simulation Theory του 2018, επανήλθε λίγο, τοποθετώντας μερικές από τις πιο εμφανείς επιρροές σε μια γωνία. Το Will of the People, ωστόσο, είναι full-on Muse: μεγάλο, υπερφυσικό και δοκοί τρέμουν στον ήχο του. Η αφήγησή του στοχεύει σε ακόμη πιο τεράστιες, παρανοϊκές σκέψεις που δίνουν τη θέση τους σε επαναστατικές πράξεις και μια μαζική αποσύνδεση από τις τεχνολογικές αλυσίδες. Δεν είναι πάντα πολύ λογικό – και όλα οδηγούν στην αποφασιστικότητα, σύμφωνα με το τραγούδι κλεισίματος, «We Are Fucking Fucked» – αλλά ο Bellamy και το συγκρότημα παραδίδουν τα τραγούδια με αρκετή πεποίθηση ότι δεν έχει σημασία.
Και δεν χάνουν χρόνο να ασχοληθούν. Το εναρκτήριο ομότιτλο κομμάτι ξεκινάει με κρουστά και κιθάρα πολλαπλών κομματιών κατευθείαν από το playbook των Queen, καθώς ο Bellamy τραγουδά, “With every second, our anger increases / We’re gonna smash a nation to pieces.” Είναι τόσο μια δήλωση σκοπού όσο και η αδύναμη πολιτική που ωθεί τη μεγάλη κοσμοθεωρία του Will of the People. «Έχουμε σχέδια για να σε ρίξουμε κάτω», λέει διπλά στο «Liberation». Και ούτω καθεξής.
Το Will of the People έχει πολλά κοινά με το The Resistance του 2009, στιχουργικά και μουσικά. Και τα καλύτερα τραγούδια του – το synth-poppy “Compliance”, το “Won’t Stand Down” και το “Kill or Be Killed”, που ακούγεται σαν Radiohead συγχωνευμένο με την ένταση των System of a Down – δεν απέχουν πολύ από highlights καριέρας Origin of Symmetry και Black Holes & Revelations, ακόμα κι αν όλα φαίνονται αρκετά γνωστά και αναμενόμενα σε αυτό το σημείο. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που πρέπει να ειπωθεί για την επίμονη φιλοδοξία του Muse. Πάνω από δύο δεκαετίες μετά το ντεμπούτο τους, εξακολουθούν να κάνουν μεγάλες διακηρύξεις με εξίσου μεγάλη μουσική να τους υποστηρίζει.
ΠΗΓΗ:UCR